ελληνορωμαϊκή τέχνη

Η ελληνική τέχνη που αναπτύχθηκε στη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων. Η τέχνη αυτή δεν ταυτίζεται με τη ρωμαϊκή, όπως λανθασμένα έχει υποστηριχθεί. Διαιρείται στις εξής περιόδους: 1. Τέχνη των χρόνων του Αυγούστου (31 π.Χ. – 50 μ.Χ.). Η τέχνη αυτή μιμείται τα κλασικά πρότυπα. 2. Τέχνη της εποχής των Φλαβίων (50-117 μ.Χ.). Τα έργα της διαπνέονται από μια ζωγραφική και νατουραλιστική αντίληψη. 3. Τέχνη της εποχής του Αδριανού (117-150 μ.Χ.). Η τέχνη της περιόδου αυτής χαρακτηρίζεται από την έντονη τάση επιστροφής στις ελληνικές παραδόσεις. 4. Τέχνη της εποχής των Αντωνίνων (150-200 μ.Χ.). Το τέλος της περιόδου αυτής, που τείνει προς τον κλασικισμό, σηματοδότησε την παρακμή της ε.τ. 5. Τέχνη του 3ου αι. μ.Χ. Η περίοδος εμφανίζει σαφή χαρακτηριστικά παρακμής. 6. Τέχνη της όψιμης αρχαιότητας (4ος-6ος αι. μ.Χ.). Η περίοδος αυτή καλύπτει το διάστημα από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου έως εκείνη του Ιουστινιανού. Υποδιαιρείται σε δύο περιόδους. Βασικό χαρακτηριστικό στην αρχιτεκτονική της ε.τ. είναι η χρήση ψημένων τούβλων και αμμοκονιάματος για τη σύνδεση του υλικού, καθώς και η γενίκευση των θόλων και των αψίδων. Αντιπροσωπευτικά δείγματα είναι το Πάνθεο της Ρώμης, η πύλη του Αδριανού και η ροτόντα της Θεσσαλονίκης. Ο τομέας στον οποίο η ε.τ. δεν παρουσίασε σημαντικά έργα είναι η ζωγραφική, παρά τις αξιόλογες τοιχογραφίες που σποραδικά συναντάμε στον ρωμαϊκό χώρο. Αντίθετα, τα ψηφιδωτά προαναγγέλλουν την ακμή που θα γνωρίσει η τέχνη αυτή στα βυζαντινά χρόνια. Συγκεντρωμένα δείγματα ε.τ. σώζονται στο αρχαιολογικό μουσείο της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο καθώς και σε μουσεία της Ρώμης. O Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη, σε ψηφιδωτό ελληνορωμαϊκής τέχνης (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι).